Musicals

Η σκοτεινή τους πλευρά

Musicals… Από κομψούς άντρες σε ακόμη πιο κομψά κουστούμια να χορεύουν πάνω σε τοίχους ή να τραγουδάνε στην βροχή, από disco moves και καψούρες εφηβικές σε λυκειακές κερκίδες(με ηθοποιούς που μοιάζαν βέβαια 30 χρονών), μέχρι μουσικές στιχομυθίες σε κελιά φυλακών ή σε αισθησιακούς, μποέμ παριζιάνικους ελέφαντες και μέχρι χορό, τραγούδι, χιούμορ και ελληνικό ήλιο, δόξα τω John Lennon, η λίστα των musicals που έχει να μας παρουσιάσει το Hollywood παραμένει εν έτει 2013 ατελείωτη.



Και φέτος η λίστα συμπληρώνεται με ένα ακόμα musical υπερπαραγωγή που σαρώνει τόσο στο Box Office όσο και στις οσκαρικές υποψηφιότητες. Μιλάμε φυσικά για το Les Miserables του τολμηρού Tom Hooper.

Μία λέξη το περιγράφει: επικό.
Είτε είστε fan του είδους είτε όχι, δεν θα μπορέσετε να αγνοήσετε την «μπαρουτιασμένη» ατμόσφαιρα του Παρισίου του 19ου αιώνα, που θα σας ακολουθήσει ακόμα και αφού βγείτε από την αίθουσα. Συγκλονιστικές ερμηνείες άξιες για πολλά χρυσά αγαλματίδια από την Anne Hathaway, τον Hugh Jackman αλλά και από όλο το πολυτάλαντο cast που δεν δίστασε να τραγουδήσει κάθε κομμάτι της ιδιοφυούς μουσικής του Schoenberg live κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, κάνοντας το Les Miz το πρώτο musical στην ιστορία που να μην έχει εκ των προτέρων ηχογραφημένα τραγούδια. Θεατρινίστικες χρωματιστές εικόνες που μας θυμίζουν τις δεκαετίες του έργου στα «σανίδια» του Broadway, αλλά και εικόνες γεμάτες ένταση και συναισθηματικό βάθος, όπως ακριβώς και τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια του σπουδαιότερου Γάλλου ποιητή, Victor Hugo. Με λίγα λόγια, μια ταινία φτιαγμένη για το πανί, για τις οσκαρικές διακρίσεις αλλά και για να ενταχθεί τη λίστα με τα καλύτερα musicals της κινηματογραφικής ιστορίας.

Όπως είπαμε η λίστα είναι ατελείωτη… Τα ωραιότερα, όμως, musicals ίσως δεν είναι αυτά που girl meets boy, boy loves girl και στο τέλος τραγουδούν όλοι μαζί στον γάμο τους που συνήθως είναι βασιλικός. Τα ωραιότερα είναι αυτά που μας δείχνουν την σκοτεινή πλευρά τους, που βλέπουν τα όρια από μακρυά και όταν φτάνουν εκεί τα αγνοούν και τα περνάνε. Ας ξεκινήσουμε στα μαλακά με το Phantom of the Opera που δεν περνάει και τόσο τα όρια της κλασσικής ιστορίας αγάπης, αλλά σίγουρα μας δείχνει την σκοτεινή πλευρά της. Ένα ερωτικό τρίγωνο στην Όπερα του Παρισίου τον 19ο αιώνα (Ω!Τι έκπληξις), ανάμεσα σε έναν κόμη, σε μία τραγουδίστρια της όπερα και στον παραμορφωμένο άντρα που κρύβεται στα υπόγειά της και είναι μουσική ιδιοφυία και ο ίδιος(Ναι!Ο «Λεωνίδας» Gerard Butler τραγουδάει!!!). Μία από τις εμπορικότερες musical επιτυχίες όλων των εποχών, όπως θα έπρεπε να περιμένουμε καθώς πίσω της κρύβεται το όνομα Andrew Lloyd Webber.

Ας το «σκουρήνουμε» λίγο περισσότερο. Sweeny Todd!!! Τι καλύτερο από την εκπληκτική Helena Bonham Carter και τον Johnny Depp να τραγουδούν για τις χειρότερες πίτες στο Λονδίνο φτιαγμένες από γάτες και να αποφασίζουν να τις βελτιώσουν αλλάζοντας λίγο… τα υλικά. Αίμα, εκδίκηση, δυσδιάκριτα όρια καλού και κακού και πίσω από όλα αυτά να μην κρύβεται ο Tarantino, αλλά ο επίσης θεοπάλαβος, με την καλύτερη έννοια πάντα, Tim Burton.

Scorpions, Whitesnakes, Bon Jovi, Joan Jett, Journey, Twisted Sisters, Def Leppard κλπ κλπ… Ίσως να μην πρωταγωνιστούν οι ίδιοι, αλλά σίγουρα πρωταγωνιστεί η μουσική τους που είναι και το πιο απολαυστικό κομμάτι του «φρέσκου» σχετικά musical Rock of Ages. Τώρα πόσο σκοτεινό είναι ένα musical με rock του 80’ και τον Tom Cruise με μαύρα δερμάτινα είναι μία μεγάλη κουβέντα… Η ενέργεια της μουσικής του όμως κουβαλάει κάτι το επαναστατικό και σε κάνει να ροκάρεις μαζί της…



Rocky Horror Picture Show… Το καλύτερο για το τέλος… Ίσως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα musicals όλων των εποχών. Ίσως επιφανειακά θέλει να διακωμωδήσει τις ταινίες science fiction, αλλά η σεξουαλική διαφορετικότητα και απελευθέρωση, η αφύπνιση των γυναικών και η απεικόνιση τους από αθώα, άβγαλτα κορίτσια σε σεξουαλικές οντότητες με ανάγκες προς έκπληξη του κοινού των αρχών της δεκαετίας του 70’, είναι από τα κυρίαρχα θέματά του που το έκαναν αγαπητό στον προοδευτικό κύκλο της αμερικής και μισητό, «έργο διαβόλου» στα απολιθωμένα μυαλά που συνεχίζουν να το «κράζουν» ακόμη και σήμερα… Ακόμη και αν αγνοήσουμε την πολιτιστική του σημασία, παραμένει ένα άκρως διασκεδαστικό musical. Το Rocky Horror κοροιδεύει, σατυρίζει και κυρίως αυτοσαρκάζεται και πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ πολύ πολύ μπροστά από την εποχή του, όποια δεκαετία κι αν το δει κανείς…Cheers!!!

Γράφτηκε από την Άντα Λειβαδά