Rory Gallagher

Ο μεγάλος Ιρλανδός κιθαρίστας αν ζούσε σήμερα θα έκλεινε τα 64 χρόνια του. Όμως έφυγε νωρίς από κοντά μας αφήνοντας όμως ένα τεράστιο έργο πίσω του, και φανατικούς θαυμαστές, οι οποίοι όσα χρόνια και να περάσουν, πάντα θα αναριγούν με τις μελωδίες που ο Rory μας χάρισε παρέα με  τη φθαρμένη του Fender Stratocaster. To λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως αμετανόητοι οπαδοί του, είναι αυτό το άρθρο αφιερωμένο με πολύ αγάπη στον ήρωα μας.

Ο Rory Gallagher, γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1948 στις 2 Μαρτίου, και μεγάλωσε στην Κομητεία Cork. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Elvis Presley σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support σε διάφορα άλλα συγκροτήματα.

Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους John Willson και Richard ΜcCracken. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα “Taste” και “On Τhe Βoards” και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα “Live at Montreux” και “Live (at the Isle of Wight)”, ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.

Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Rory ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Gerry McAvoy, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Wilgar Campbell. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του, και ακόμα ένα μέσα στη χρονιά, το “Deuce”. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο “Live In Europe” γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο “Irish Tour ’74″ η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τony Palmer, σε ταινία. Το 1972, ο Rory συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μuddy Waters και Jerry Lee Lewis. Ο Waters τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του “London Revisite”.

Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Roger Glover. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του punk, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει μνημειώδης δίσκους, όπως τα “Top Priority” και “Photo Finish”.

Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίσεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα μας, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο “Live in Athens”. Όσοι την έχουν στη κατοχή τους, διαθέτουν ένα σπάνιο ντοκουμέντο της εκπληκτικής απόδοσης του επί σκηνής.

Το 1985, ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία  Capo Records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, απόρεια του προβλήματος αλκοολισμού που αντιμετώπιζε (γνήσιος Ιρλανδός), γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown Theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, ενώ στη συνέχεια υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Cork της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.

Ο Rory Gallagher θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής blues μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Rory αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά “Calling Card” ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο. Aρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones, ενώ την ίδια τύχη είχε νωρίτερα και η πρόταση των Deep Purple να αντικαταστήσει τον Ritchie Blackmore, καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα blues και το πάθος του να παίζει μουσική.

Για μένα ο Gallagher ήταν παραπάνω από ένας απλός μουσικός. Η όλη του διαδρομή χαρακτηρίστηκε από αξιοπρέπεια που όμοια της σπάνια συναντάς σε τόσο μεγάλο καλλιτέχνη. Κομμάτια όπως τα “Moonchild”, “Bad Peny”, “Philby”, “Shadow Play”, “Tatoo’d Lady”, αλλά και το σύνολο της δισκογραφίας του, αποτέλεσαν το soundtrack της εφηβείας μου και όχι μόνο.. Το συναίσθημα που μου μετέδιδε, ήταν και ένας από τους λόγους που λάτρεψα αυτή τη μουσική, και παραμένω αμετανόητος οπαδός της, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι της “συνομοταξίας” μου.

Χρόνια πολλά Rory, γιατί για όλους εμάς δεν έχεις πεθάνει.. Οι μύθοι δε πεθαίνουν ποτέ, απλά αλλάζουν διάσταση!

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

ΜΕ ΤΑSΤΕ

1969: London Invasion
1969: Taste
1970: On the Boards
1971: Live Taste (live album)
1972: Live at the Isle of Wight (live album)

SOLO

1971: Rory Gallagher
1971: Deuce
1973: Blueprint
1973: Tattoo
1974: Irish Tour’74
1975: Against the Grain
1976: Calling Card
1978: Photo-Finish
1979: Top Priority
1982: Jinx
1987: Defender
1990: Fresh Evidence

Πληροφορίες: Wikipedia, www.rorygallagher.com, www.rory-gallagher.co.uk
www.mousikesebeeries.gr