Ο Ποταμιάνος είναι μια ιδιαίτερη μουσική περίπτωση. Τι εννοώ… Εννοώ ότι μοιάζει να εσωκλείει μουσικά πολλά είδη που αγαπήσαμε στο ροκ αλλά μοιάζει παράλληλα να έχει καθαρά δικό του ήχο και ύφος. Δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για το «τυπικά καλό» αλλά περισσότερο βγάζει το μέσα του. Σπάνιο πράγμα και αν είσαι άνθρωπος που ακούς μουσική και δεν ακούς απλά ράδιο τότε αυτός ο δίσκος θα σε ανταμείψει.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση ο δίσκος που δεν θα ξεπεράσει, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος και είναι ικανοποιητικός σε όλο του το σύνολο γιατί σου προσφέρεται σαν εικόνα και όχι σαν στιγμή. Έχει δηλαδή συνοχή στα κομμάτια, σαν να διηγείται μελωδίες από το ίδιο κουτί. Έτσι ενώνει το παζλ με διάφορα πειραματικά στοιχεία όπως distorted ή απόκοσμες ανά σημεία φωνές, μελωδίες που ουδέποτε ακολουθούν χαρούμενα μονοπάτια, στίχους που σε ταξιδεύουν συνήθως σε εικόνες και με μια υποδειγματική παραγωγή για αυτό που θέλει να παρουσιάσει. Δηλαδή μια παραγωγή γεμάτη ατμόσφαιρα, βάθος, μελαγχολικές και τραβηγμένες νότες στις κιθάρες και live feeling σε ερμηνείες.
Την παραγωγή και την ενορχήστρωση του δίσκου έχει κάνει ο Χρήστος Ντάσκας οπότε του εναποθέτω όλα τα εύσημα για την οπτική και το εγχείρημα.
Συνολικά σαν δίσκος είναι ολοκληρωμένος με περισσότερο όμως την ζυγαριά να γέρνει προς το «πειραματικό», πράγμα που από την μία θα ξενίσει διάφορους ακροατές αλλά από την άλλη κερδίζει ένα πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο και αναμένουμε πιθανότατα κάτι ένα βήμα ανώτερο σε διάφορα επίπεδα γιατί ο Ευάγγελος αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχει μεγάλη άνεση σε αυτό που κάνει.
Αυτό που θα ήθελα περισσότερο από τον δίσκο είναι μια ροκ ισορροπία με λίγο περισσότερη ενέργεια. Το κάνει σε διάφορα σημεία στον δίσκο και πραγματικά εκεί συνθετικά μοιάζει να είναι εντελώς μέσα στο στοιχείο του.
Έτσι εδώ θα βρει κάποιος ναι μεν κομμάτια που έχουν το κολλητικό ρεφρέν μαζί με την σωστή ανάπτυξη συνθετικά, αλλά θα βρει και κομμάτια γέμισμα που μοιάζουν να διηγούνται απλά μια ιστορία, να σε αφήνουν μετέωρο ώσπου να σε ξαναπιάσει κάποιο επόμενο κομμάτι πάλι και να σε συνεχίσει στο ταξίδι του δίσκου.
Πλουραλισμός λοιπόν δεν λείπει από αυτό το ντεμπούτο, οι μεγάλες συνθέσεις δεν λείπουν ούτε αλλά σίγουρα σε σύνολο υπάρχει ακόμα πολύ χώρος μέχρι το «ταβάνι» , είτε μιλάμε για σύνθεση, είτε για στίχο, είτε για μελωδία. Όλα σε πολύ καλά επίπεδα προς το παρόν. Αναμένω πολλά στο μέλλον.
http://vangelispotamianos.bandcamp.com/album/tell-me-if-you-ever-loved-me
https://itunes.apple.com/gr/album/pes-mou-pote-sou-magapises/id482048346
http://www.georgekant.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου